Cardification #3: Tap-essays met Stacker

In maart 2012 introduceerde Robin Sloan een kort en oprecht manifest over het verschil tussen iets liken en van iets houden op het internet. Hij doopte dit manifest ‘Fish: A Tap Essay‘ en lanceerde het als een standalone iOS applicatie.

Als de app gestart wordt, word je meteen in landscape modus gedwongen en om verder te gaan dien je op het scherm te tappen. Elke volgende tap brengt je verder in het verhaal; er volgt een vers tekstfragment, dat gepaard gaat met een visueel element of wijzigende achtergrond(kleur).

Door het progressief onthullen van informatie, ontstaat er een cadans die meer weg heeft van een gesproken conversatie, dan wel van geschreven tekst. Daarnaast manifesteert zich ook onderstroom van spanning: tappen op het scherm krijgt iets verslavends en bevredigends.

Josh Kalven raakte geïnspireerd door ‘Fish: A Tap Essay‘ en creëerde een prototype in Keynote voor het maken van ‘verklarende essays‘ of ‘tap-essays‘. Hij startte het bedrijf Newsbound, perfectioneerde de methode en ontwierp de web-based technologie.

Binnen het bedrijf werd er naar een embeddable tap-essay verwezen als een stack; een stapel geordende kaartjes. Het achterliggende softwareplatform kreeg dan ook de naam ‘stacker‘.

Inmiddels publiceerde Newsbound meer dan 75 stacks voor onder andere The New York Times, The Washington Post, BoingBoing, The Atlantic, Upworthy…

Het softwareplaform werd inmiddels opengesteld voor het publiek en is cloud-based: stacker.cc. Op verzoek kan je toegang krijgen tot versie 1, die nog gebruik maakt van Google Docs en DropBox (een handleiding vind je hier). In het najaar 2015 zal versie 2 verschijnen als een handige drag-and-drop tool.

Stacker schittert in zijn eenvoud en is op weg om een knappe storytellingtool te worden. Het is net die eenvoud die het ook aartsmoeilijk maakt om er degelijke verhalen mee neer te zetten. We raden aan om je storytelling- en designskills goed aan te scherpen, anders geraak je niet verder dan een middelmatige powerpointpresentatie waar niemand zich iets van herinnert en waar enkel je moeder trots op is.